De titel van deze blog vormde vandaag het thema van de dag voor Pepe. Het is een soort van besef dat hem geweldig dwars zit en hem zeer vermoeid. Eerder is geschreven dat hij het herstel zelf zal moeten doen en daar waar dat (eventueel) door ons nog niet geaccepteerd was, bleek vandaag eens te meer
dat wij hem daarbij maar moeilijk kunnen helpen, omdat het voor ons het merendeel van de tijd volslagen onduidelijk is wat er in dat hoofd omgaat. Vooral als hij wartaal spreekt of ons (ongewild) regelrechte crypto's voorschotelt. Zeggen dat hij iets niet goed zegt of doet, frustreert hem mateloos; hem prijzen ook. In dat laatste geval, zie je hem denken (dat denken we althans): "wat zijn jullie nu blij aan het doen met een dooie mus?".
Nooit geweten dat er zoveel specialisten zijn; ze zijn vandaag allemaal langsgeweest. De fysiotherapeut, de logopediste, de diƫtiste, de neuroloog en de IC-arts van het Westeinde. Ik heb in 1974 heel snel het vak biologie laten vallen, maar dat wordt nu heel rap bijgespijkerd.
Omdat hij behoorlijke en zo te zien continu hoofdpijn had, is er aan het eind van de dag besloten tot een CT-scan, om te beoordelen of er oedeemvorming optrad. Gelukkig bleek dat niet het geval en lijken de bloedingen naar behoren te genezen. Voor ons eens te meer een bevestiging dat er dus hard gewerkt wordt in die bovenkamer en dat dat wel eens tot die hoofdpijnen zou kunnen leiden.
Lichtpuntje vandaag (voor Pepe een verstraler): ondanks dat TNT weer staakte, kwam de post van het SGL goed aan en heeft hij die met belangstelling bekeken, daarbij moet de grap van Cilla (voor ons adacadabra) voor hem duidelijk geweest zijn, getuige zijn glimlachje.
Hans Nijhout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten