Dagboek: zondag 12 december 2010 - Een WONDER!!!

Nadat de zaterdag onrustig en zonder neurologische verbetering is verlopen, is er zondagavond een klein of (voor ons) eigenlijk groot wonder gebeurd.


Pepe is zondagmiddag rond 4 uur naar MCH Antoniushove in Leidschendam verplaatst. Ondanks het ontbreken van neurologische verbetering, was Pepe inmiddels wel zo stabiel dat hij volledig van de beademing af kon. Zondagochtend vond het medisch team hem zo 'stabiel' dat hij van de High Care (HC), waar hij zaterdag al naartoe was verplaatst, naar de afdeling neurologie geplaatst kon worden, mits op een 1-persoons kamer. Omdat deze niet beschikbaar was in het MCH Westeinde is, na onze toestemming, besloten uit te wijken naar MCH Antoniushove in Leidschendam.
Wij zijn hem daar zondagavond, samen met 1 van zijn schoolvriendinnen, Tessa van Nierop, gaan bezoeken. Of het de invloed van Tessa was of niet, er is een klein wonder gebeurd. We hadden een paar van zijn dierbaarste bezittingen bij ons (een Ajax-pet, een Ajax-sjaal en het beertje dat hij als baby/peuter altijd bij zich had). Toen zijn kamer binnenkwamen, werd hij door het toedekken met zijn dekbed een beetje wakker; keek mijn (vader) richting uit, zag zijn spullen, en zei: ".....mijn spullen...". Wij waren met stomheid geslagen. Michiel vroeg daarop: "Kan jij praten?", waarop hij antwoordde: "...Tuurlijk, kan ik praten...", alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. Het kwam er allemaal langzaam en zeer zwaar uit, maar het kwam er tenminste uit. Daarop werd gevraagd of hij ons herkende, waarop tot 3 keer toe (bij Jessica, bij Hans en bij Tessa) een hardopuitgepsroken: "....Ja..." volgde, waarbij er bij Tessa zelfs een gelukzalige glimlach om zijn mond verscheen. Daarna zakte hij weer weg, om na een tijdje de ogen weer te openen en te vragen: ".....welke dag is het?.....". Daarop antwoordde Jessica: "het is zondag; je hebt 3 dagen geslapen". Voordat hij weer wegzakte, antwoordde hij: "....Neeee...".
Is dat een wonder of niet; worden gebeden verhoord of niet?
Hij is even wakker geweest; hij herkende ons èn hij heeft voor het eerst gesproken. Daar hadden we niet op durven rekenen. Hopen hebben we natuurlijk wel altijd gedaan, maar dit.....
Er is een begin van herstel. Pepe heeft getoond dat hij het gevecht naar herstel is begonnen; wij hopen dat hij nu doortrapt, gesteund door alle lieve mensen, die voor hem hopen en bidden.

Hans Nijhout