Dagboek: donderdag 9/12 en vrijdag 10/12

Donderdagochtend rond half acht is onze Peter Paul (17) bij het (op de fiets) oversteken van de rondweg (Aziëweg) achter ons huis, geschept door een busje en (naar getuigen verklaren) ongeveer 30 meter meegesleurd. Omdat de traumahelikopter niet voldoende snel 'airborn' kon komen, is hij per ambulance over een speciaal vrijgemaakte strook van de A12 naar het MCH (Westeinde) in Den Haag vervoerd, alwaar hij sinds die tijd, buiten bewustzijn, op de IC ligt. Bij binnenkomst is d.m.v. een CT scan geconstateerd dat hij naast 2 forse hoofdwonden, een longcontusie (longkneuzing) had (waardoor hij geïntubeerd is) en een kleine bloeding in de hersenen. Verder leek hij geen fracturen te hebben.
De bloeding leek onder controle, waardoor het niet noodzakelijk was om operatief in te grijpen (om eventuele druk op de hersenen te verlichten/voorkomen). Het was wel duidelijk dat hij heftige pijnen had, wat met sedatie op een aanvaardbaar niveau is gehouden. Donderdagavond kregen we een eerste 'teken van leven', wat voor ons zeer hoopvol was, maar achteraf gezien moet worden als een reactie op (heftige) pijnprikkels. Omdat de situatie vrijdagochtend niet leek te verbeteren (anders dan een paar reacties op die heftige pijnprikkels, die hij zeer sporadisch had, was er geen reactie) is besloten om hem te onderwerpen aan een MRI scan. Daarvoor moest eerst de intubatie ongedaan gemaakt worden, wat vrijdag rond het middaguur is gelukt. Om 15.30 uur is hij onderworpen aan een MRI scan. De uitslag daarvan is bij ons hard binnengekomen: naast de eerder geconstateerde zaken zijn er meerdere kleine bloedingen verspreid over de hersenen geconstateerd en een lichte kneuzing van de nekwervel. Door dat laatste is hij rechts minder 'actief' dan links. Mensen, die in coma of buiten bewustzijn raken worden ingedeeld op een EMV-schaal (Eyes, Movement & Verbal Capacity) van 1 tot 15, waarbij 1 tot 8 als 'comateus' wordt bestempeld en daarboven als 'buiten bewustzijn'. Pepe schommelt rond de 8 en wordt als subcomateus bestempeld. Op de vraag wanneer hij 'wakker wordt', moest de neuroloog het antwoord schuldig blijven. Op de vraag eerlijk te zijn, moest hij toegeven ook niet te kunnen zeggen of Pepe wel 'wakker wordt'. We gaan er natuurlijk van uit dat hij dat op enig moment gaat doen. Verder is geconstateerd dat door de klap heel veel neurologische bruggetjes in de hersens zijn verbroken (de zenuwbanen maken geen aansluiting meer met de zenuwcentra), zoals de neuroloog zegt: de stekkertjes zijn uit het stopcontact geschoten en Pepe zal op eigen kracht (dat kan niet operatief of door middel van medicijnen tot stand gebracht worden) de stekkertjes weer in de stopcontacten moeten stoppen en dan ook nog in het goede stopcontact. Als hij dus ontwaakt, is het -op dit moment- onzeker wat hij kan en wat hij weet. De neuroloog geeft aan dat we ons daarbij op het ergste moeten voorbereiden: het kan zijn dat hij ons niet eens herkend (dat zijn cognitie niet (goed) verbonden is); hij kan zijn dat hij niet eens kan praten, dat zijn motoriek niet oké is, enzovoorts. Het gaat in ieder geval een hele lange weg tot herstel worden en hij moet het zelf doen. Pepe doet eindexamen gymnasium dit jaar en wilde in september bewegingswetenschappen (sportresearch) gaan studeren in Groningen. Dat staat voorlopig even op de lange baan. Hij is een goede sportman, met een uitstekende conditie, waardoor er hoop op herstel is. Vandaag nog zal er een revalidatiearts met hem aan de slag gaan om hem te stimuleren om te blijven vechten.

Hans Nijhout